Inloggen
Abonneren
Contact
Laagtij en sleur
Als je dit leest, komen de eerste krokussen bijna weer op, maar bij mij moet de kortste dag in het jaar nog beginnen. Het is, eerlijk gezegd, niet mijn favoriete tijd van het jaar.
Kerst vier ik wel, want ik wil geen spelbreker zijn. En niets leuker dan met mijn kinderen en kleinkinderen samen zijn. Maar ook: niets zo drukkend als de eis om het ontzettend gezellig te hebben op een verplicht moment, zelfs voor een gelukkige familie.
Doe mij maar laagtij. Lekker saai, die wintermaanden. Ik ben dol op prettige sleur, een oude trui die fijn zit. Vaste tijden voor school, werk en ontspanning. Geen sociale stress, geen opgeprikte outfit. Ongestoord urenlang lezen. Juist door routine kom ik tot nieuwe ideeën.
Ook kinderen gedijen bij voorspelbaarheid, heb ik gemerkt. Van de opwinding over bezoek en cadeaus en het dagenlang laat naar bed gaan, raken ze ontregeld. Laatst was mijn kleinzoon (4) een dagje ziek, nou ja, een beetje. Met weemoed vertelde hij over ‘vroeger, toen ik 3 was’, toen hij de ochtenden alleen met ons doorbracht. Identieke ochtenden: duplo, boekje lezen, speeltuintje, hooguit een boodschap doen. ‘En kippensoep!’, zei T. Ik gaf hem oma-kippensoep, we lazen overbekende boekjes en speelden met het beschamend kinderachtige duplo. Hij straalde.
Prettige sleur zorgt voor nieuwe ideeën
Ook mijn kleinkinderen van 6 en 7 vertellen diep tevreden hoe hun schoolweek volgens een vast stramien verloopt. Het geeft hen houvast. Geen rare verrassingen, graag. Zo landen nieuwe ervaringen in een vertrouwd bedje en leren ze ongemerkt heel veel, zonder in paniek te raken om het onbekende.
Natuurlijk is niet iedereen zo’n saaie Bert als ik. Bert, die urenlang naar zijn kaarsrecht geordende paperclip-verzameling staart… ik houd van hem. Ook de Ernies in de klas, beweeglijk, onrustig, overenthousiast, moeten worden gevoed met onverwachte en spannende activiteiten. Natuurlijk mag je verstokte routine-liefhebbers ook weleens uit hun comfortzone halen. Dat lijkt me zo moeilijk aan een klas vol met jonge kinderen: iedereen de kans geven op hun eigen manier te worden wie ze zijn.
Gelukkig is ieder kind één keer per jaar jarig. Dan wordt het, trots staande op een stoel, met een kroon op het hoofd toegezongen. Wie wil dat nou niet, zó’n onderbreking van de routine? Het is dan jouw hoogstpersoonlijke feestdag, niet die van iedereen.
Aleid Truijens is journalist, columnist en schrijver. Ze schrijft veel over onderwijs en heeft een wekelijkse column in de Volkskrant.
