Inloggen
Abonneren
Contact
Daarom staat Lindi voor de klas!
Lindi Thissen werkt sinds 2017 in het onderwijs en is sinds twee jaar juf in groep 1/2 van De Kameleon in Mill. 'Ik beschouw elke dag als een leuke puzzel'
‘Ik wist altijd al dat ik juf wilde worden. Mijn moeder was gastouder en ik zorgde graag ook een beetje voor haar oppaskindjes. Toen ik op mijn zeventiende aan de pabo begon, kreeg ik er meteen bakken met energie van! Tijdens mijn eerste stage merkte ik dat ik goed was in écht contact maken met kinderen.
Inmiddels werk ik zo’n acht jaar in het basisonderwijs en heb ik net de opleiding tot Jonge Kind specialist afgerond. Werken met jonge kinderen past bij mijn visie op hoe kinderen zouden moeten leren. Je hebt meer rust, tijd en ruimte om de leerdoelen te behalen, zonder dat de kinderen dat zelf duidelijk meekrijgen. Ik vind het een leuke puzzel om elke dag, zowel op individueel als op groepsniveau, in te spelen op wat ik hoor en zie. En ik probeer uit te gaan van hoe kinderen naar de wereld kijken: vol verwondering en zonder oordelen.
Geweldig om kleuters te zien onderzoeken en taal te geven aan wat ze ontdekken
Op De Kameleon vinden we het belangrijk om leerlingen zélf te laten ervaren. Zo leren ze al jong presenteren met de ik-doos. In die doos stoppen ze iets waarover ze wat willen vertellen aan hun klasgenootjes.
Ik ga graag met mijn leerlingen op pad of haal de wereld naar de klas. Zo zijn we bijvoorbeeld bij een dierenarts op bezoek geweest en hebben we weleens een spa ingericht in ons lokaal. Ook mijn liefde voor de natuur geef ik graag door. Een spinnetje dat in de klas zit samen vrijlaten of op bloemen- en beestjessafari gaan met de boswachter.
Het is geweldig om kleuters te zien onderzoeken en taal te geven aan wat ze ontdekken. Tijdens de opleiding tot Jonge Kind specialist leerde ik om de leeromgeving door de kinderen in te laten richten. Ze leren zo overleggen en problemen oplossen en gaan daar echt op aan. Ik vind het supergaaf om ze te zien beseffen: ‘Wat ik denk of vind, doet ertoe!’.’
Tekst Marloes Daamen, foto Peggy Maes
