Inloggen
Abonneren
Contact
Dagboek van een kleuterjuf in Oostenrijk #1
Om zeven uur stond ik voor de deur van de Kindergarten, hier in Oostenrijk. Vroeg ja, maar het is de normale starttijd. Ik kon meteen terug naar huis. Het is namelijk gebruikelijk om in de school je ‘binnenschoenen’ aan te trekken. En die had ik niet bij me. En zo liep ik twintig minuten later, op mijn sloffen, opnieuw de Kindergarten binnen.
Het was inmiddels bijna half acht, maar er waren nog amper kinderen. Ouders kunnen hun kinderen brengen tussen zeven uur en half negen en dat zorgt voor een totaal andere start van de dag. Geen ochtendspits, geen rijen bij de kapstok en geen ouders die gehaast binnen rennen met hun kind.
Om half negen vroeg ik waar de rest van de kinderen bleef. Maar we waren compleet! Er zitten zestien kinderen in de klas, verdeeld over twee ‘tantes’, zoals de juffen hier worden genoemd en een assistent. Niet te vergelijken met Nederland, waar ik in mijn eentje dertig kinderen had!
De kinderen mochten spelen tot half tien. In die tijd werden er ook werkjes gedaan met de assistent, één op één of in een klein groepje. Daarna zongen de tantes een opruimliedje en was het tijd voor ‘Morgenkreis’, de ochtendkring. Die duurde verbazingwekkend kort: er werd een liedje gezongen, de kinderen werden geteld en toen was het tijd om iets te eten. Vandaag was er een jarige en werden we getrakteerd op lasagne. Het is namelijk gebruikelijk om je lievelingseten uit te delen.
Geen schoolbel, geen chaos, maar kinderen die één voor één afscheid nemen
De gymles was heerlijk herkenbaar. Er werd zelfs een spel gespeeld dat ik de week ervoor nog met mijn eigen groep in Nederland had gedaan. Toen we naar buiten gingen, leerde ik weer wat nieuws. Er is hier niet één ophaalmoment. Ouders kunnen komen tussen 11:45 uur en 12:45. Geen schoolbel, maar kinderen die één voor één afscheid nemen.
Mijn eerste ochtend voelde… traag. Niet saai of inefficiënt, maar opvallend langzaam, zeker in vergelijking met de Nederlandse kleuterdynamiek. Het lijkt wel alsof rust een pedagogisch doel op zichzelf is. Dat intrigeert me. Tegelijkertijd vraag ik me af of er genoeg uitdaging is voor de kinderen en hoe de verschillen in tempo en behoeften opgevangen worden als de dag zo rustig voortkabbelt.
Ik kijk het nog even aan, op mijn sloffen, dat wel!
