Profile

HJK draait om de wereld van het jonge kind

Columns
01/02/2023
Leestijd 2-3 minuten
Geschreven door Aleid Truijens

Vaste patronen zijn fijn

Hink-stap-springend ging ik naar school. De regels waren streng. Altijd terechtkomen op de derde tegel, afwisselend links en rechts. Als dat niet lukt, omdat de stoep ophoudt, dan dat bliksemsnel corrigeren aan de overkant. Het aantal druiven/rozijnen/pinda’s op het schoteltje moet een veelvoud van drie zijn. Altijd! Elke zes op mijn pad brengt geluk. En o ja, altijd een even aantal woorden in het dagboek schrijven. Want anders…

Save the children

Ja, wat zou er gebeuren als ik zondigde tegen mijn zelfopgelegde wetten? Een ramp, zoveel was zeker. Voor de zekerheid overtrad ik ze als kind nooit. En zekerheid stond in mijn wensenlijst steevast bovenaan. Nooit mocht iemand mijn geheim te weten komen, geen kind en geen volwassene. Want dan zouden ze me opsluiten in een gekkenhuis.
Nog steeds heb ik deze eigenaardigheden, eerlijk gezegd. Als ik niet kan slapen, val ik terug op een beproefd recept: mezelf sommen opleggen. Getallenreeksen afmaken, steeds twee cijfers verspringen, drie optellen, twee aftrekken. Het is een vorm van dwangneurose, dat weet ik ook wel. Maar ik doe er niemand kwaad mee.
Mijn hart maakte dus een sprongetje bij het lezen van het openingsartikel van deze HJK (p. 6): ‘de wondere wereld van patronen’! Alleen al de afbeeldingen van geometrische figuren en symmetrische reeksen zijn verwarmend. Dit mág dus gewoon. Je mag hartstochtelijk houden van patronen en vaste structuren zonder een psychiatrisch label te krijgen. Het werken ermee is zelfs leerzaam, een voorbereiding op rekenen en wiskunde. Helaas ben ik nooit een groot wiskundige geworden, maar rekenen kan ik als de beste. Net als bijna iedereen in mijn familie.
De behoefte aan orde, regelmaat en herhaling zie ik in een deel van mijn nageslacht terug. Mijn zoon, die als kind al zijn autootjes op kleur en grootte sorteerde en als kleuter tot mijn schrik kon rekenen als een zakjapanner. Mijn kleinzoon, die elk knutselwerkje maakt volgens strikte regels van kleur en volgorde, en die de koning van het Memory-spel is.
Wij lijken meer op Bert dan op Ernie. Wij zijn niet zo dol op spanning en verrassingen, noch op de eigenschappen ‘spontaan’ en ‘avontuurlijk’. Doe ons maar saai en voorspelbaar, daar worden we rustig en gelukkig van. ‘Weet je wat het is, oma’, zei kleinzoon M. (4) laatst peinzend, toen hij met een sip snuitje thuiskwam, in zijn eerste week op de basisschool. ‘Ik houd niet zo van veranderingen.’ My boy. Hij gaat het wel redden.
Ik denk dat niet alleen wij dwangmatige types, maar veel mensen baat kunnen hebben bij rustgevende patronen. Ze helpen ons om het onvoorspelbare aan te kunnen. Vaste patronen zijn reddingsboeien, ook in het sociale verkeer. Meer dan ooit worden we belaagd door onbeheersbare chaos, via de altijd aanwezige mobiele telefoon. De stroom van mails en appjes waarop we geacht worden te reageren, en wel nu meteen. De constante afleiding in de vorm van pop-upberichten en meldingen die ons willen verleiden om een filmpje aan te klikken. Het is heerlijk, voor jong en oud, om je dan af en toe terug te trekken in de geruststellende orde van je eigen hoofd.

Aleid Truijens