Inloggen
Abonneren
Contact
Kindervrij
Op vakantie in een zonnig kustgebied, met veel beeldschone influencers die zichzelf zwoel en verliefd aankeken op hun telefoon, kwam ik ze ik ze weer tegen. Tot mijn schrik had ik er zelf een geboekt: een hotel voor ‘adults only’, met idem restaurant. Peperduur, maar dan heb je ook wat. Een besloten oord waar je gevrijwaard bent van kreten en spetters van kinderen die bommetje doen in het zwembad, gehuil van kleintjes met een schaafwond, gejengel om ijsjes en rondrennende, oververmoeide kleuters tijdens het diner.
Het is een groeimarkt. Steeds meer mensen zijn kinderloos en we worden gemiddeld zo oud dat ook ouders het grootste deel van hun leven zonder kinderen doorbrengen. Je wilt wel eens rustig een boek lezen of ongestoord een gesprek voeren. Ik vind die hotels onsympathiek, maar de behoefte aan rust begrijp ik.
Erger vind ik het als mensen zonder kinderen glashard beweren dat ze niet willen meebetalen aan kinderopvang, speeltuinen, kraamzorg en studiefinanciering. Kennelijk willen deze volwassenen alleen bijdragen aan voorzieningen die hun eigen leven veraangenamen. Wonderlijk, want iedereen profiteert ervan als de zorg voor kinderen en het onderwijs van hoge kwaliteit zijn. Daarom is het grootbrengen van kinderen een collectieve verantwoordelijk, al heeft niemand de plicht om ze te krijgen.
Als je niet wilt bijdragen aan voorzieningen voor andermans kroost, waarom zou dat kroost zich later dan om jou bekommeren? Iedereen wil gerieflijk oud worden, met dokters aan het bed en AOW op de bankrekening. Iedereen wil winkels vol voedsel en een trein die rijdt: een wereld die doordraait, dankzij nieuwe generaties. Die moeten eerst worden opgevoed en opgeleid.
Kinderen grootbrengen, ik vind het geweldig, maar het valt vaak niet mee. Het kost energie, tijd, geld en hoofdbrekens. Tegenwoordig móeten ouders, gezien de hoge kosten van wonen en leven, allebei werken. Dat ziet onze overheid graag. Maar de samenleving is nog altijd niet ingericht op twee werkende ouders, ook het onderwijs niet. Ouders mogen het grotendeels zelf uitzoeken met hun opvoed- en zorgtaak.
Kinderen opvoeden is geweldig, maar het valt vaak niet mee
Ik ben blij dat het Nederlands Jeugdinstituut ook dit jaar de Week van de Opvoeding organiseert (7 t/m 13 oktober). De week is bedoeld voor ‘ouders, medeopvoeders en professionals’, om kennis te verspreiden en onderling begrip te kweken. Overal in het land zijn er activiteiten.
Dit jaar is het thema ‘Opvoedhelden’. Dat mag zalverig klinken, bewondering verdienen ze zeker, ouders, grootouders, opvangmedewerkers en leerkrachten. En wat meer begrip voor elkaars positie; want de wederzijdse kritiek is vaak keihard. ‘It takes a village tot raise a child’ is een mooie oneliner, maar in de praktijk komt het er zelden van. Goed idee om informeel met elkaar in gesprek te gaan, ouders, professionals én kinderlozen.
Gelukkig was ik het grootste deel van mijn vakantie mét jonge kinderen – heerlijk! Urenlang kan ik naar ze kijken, nu ik de eindverantwoordelijkheid niet meer heb. Mijn boek werd een dikke spons, door al die bommetjes.
